Ik ben Zara Alvarez, alleenstaand moeder met een driejarig kind. Ik ben activiste, voormalig voorzitter van ANAKBAYAN-Negros, Adjunct Algemeen Secretaris van BAYAN-Negros, Campagne- en Opleidingsbeambte van KARAPATAN-Negros en vaste medewerker van de North Negros Alliance of Human Rights Advocates (NNAHRA).

Ik zit al meer dan drie maanden in de gevangenis weg te kwijnen. Ik werd gearresteerd vanwege mijn vermeende betrokkenheid bij de dood van Eerste Luitenant Archie Polenzo van het Filippijnse Leger op 7 maart 2010. Mijn naam werd toegevoegd na een gewijzigde resolutie van 31 juli 2012. Naar verluidt dook er een getuige onder militaire bescherming op 15 mei 2012 op en meldde mijn naam en die van Anecita Yaun Rojo, een kerkelijk medewerker.

Op 30 oktober 2012 rond 18 uur werd ik gearresteerd, nabij de openbare markt in Cadiz City, door meer dan 30 goed bewapende mannen, een combinatie van Special Action Force (SAF) en leden van het 62-ste Bataljon Infanterie (IB), later nog versterkt met leden van de Filippijnse Nationale Politie (PNP). Ik werd aangeklaagd als een gewone crimineel, hoewel ik een politiek gevangene ben en ik word vervolgd vanwege mijn politieke overtuiging en met name vanwege mijn inzet voor de mensenrechten. Zo ben ik zelf slachtoffer geworden van de zaak die mij zo zeer ter harte gaat.

Het opsluiten in een gevangeniscel en het ontnemen van mijn vrijheid kunnen mij niet beletten om me te blijven inzetten voor vrijheid en tegen onrecht. Daarom doe ik een beroep op u, op de nationale en internationale mensenrechtenorganisaties en op de Verenigde Naties, om standvastig te blijven in uw steun aan de mensenrechtenverdedigers. Velen van hen kwijnen weg in de gevangenis en veel anderen hangt eenzelfde lot boven het hoofd.

Opgesloten in deze hoog ommuurde, met prikkeldraad en tralies afgezette afdeling, is onze enige hoop gevestigd op uw solidariteit en steun waarmee u hopelijk zult doorgaan.

Uw solidariteit met ons in deze donkere periode van politieke vervolging en juridische intimidaties zullen het universele karakter en de juistheid van onze strijd binnen en buiten de gevangeniscellen concretiseren.

Ik bid uit de grond van mijn hart dat ik, samen met de andere politieke gevangenen, zo spoedig mogelijk word vrijgelaten om te worden herenigd met mijn kind, dat mijn zorgen nodig heeft en dat ik weer thuis kan zijn, bij mijn familie en vrienden. En ik bid ook dat er een eind gemaakt wordt aan de valse beschuldigingen en alle schendingen van mensenrechten.