door: Alfons van Zijl
Filippijnen, 28 juli 2015

Na ruim drie jaar is het dan zover. Na verschillende keren uitstel van de rechtszitting, mag ik getuigenis afleggen in de rechtszaak van mijn collega Willem Geertman. Hij werd in juli 2012 op brutale wijze in de rug doodgeschoten in de tuin van zijn kantoor in Angeles City op de Filippijnen.

Geboeid

Een van de verdachten wordt geboeid binnengeleid door zijn bewaker in de rechtszaal. Hij staart ongeïnteresseerd voor zich uit. Toch een merkwaardige gewaarwording om hem daar te zien zitten in fel oranje T-shirt en broek. Ik kan me moeilijk voorstellen dat hij de huurmoordenaar is van Willem. Zijn gezicht komt duidelijk overeen met de foto’s die een bewakingscamera van hem heeft gemaakt indertijd. Ik vraag me af wat er door hem heen gaat en of hij geboeid zit te luisteren.

Een vertegenwoordigster van de Nederlandse ambassade is aanwezig als waarnemer. 'Oranje-boven' flitst het door mijn hoofd heen. Gelukkig zijn er verschillende leden van de ‘Justice for Willem Geertman Group’ gekomen ter ondersteuning.

Getuigenbankje

Dan komt de vrouwelijke rechter binnen. Iedereen staat op. Er wordt een kort gebed uitgesproken en de zitting begint. Ik ben toch wel wat zenuwachtig en voel koude rillingen over mijn lijf gaan, ook vanwege de airco die erg koude lucht de zaal inblaast. Ik heb heel wat rechtszittingen meegemaakt vanuit de zaal, maar nog nooit vanuit het getuigenbankje.

Eed afleggen en mijn naam spellen (moeilijk voor hen om uit te spreken). Mijn advocaat treedt op als aanklager en laat me de omstandigheden vertellen van verschillende incidenten in het verleden waarin onze groep van missionaire werkers, en Willem in bijzonder, met name door de militairen zijn bedreigd en beschuldigd van ondersteuning van het gewapende verzet in onze provincie. De militairen beschouwen het 'opbouwen van een kerk van de armen' zoals onze Bishop Labayen die voorstaat, als communistisch en tegen de regering gericht.

Weg naar gerechtigheid

De advocaat van de beschuldigde begint meteen bezwaar te uiten, dat deze gebeurtenissen gewoon verhalen zijn en niets met de moord van Willem hebben te doen. De rechter is coulant en laat me doorgaan met mijn getuigenis. Een hele reeks van incidenten passeert de revue, duistere en pijnlijke filmfragmenten. Ik huiver en krijg een brok in mijn keel. Wanneer ik vertel, dat ik ben gevraagd door de minister van Binnenlandse Zaken hem vertrouwelijk te schrijven wat de achtergronden van de moord op Willem zouden kunnen zijn geweest, sputtert deze advocaat weer tegen: 'Dat is na de moord gebeurd en daarom is dat van geen enkele waarde. Je bent geen getuige geweest van het incident!'

Ik ben blij met de steun van de andere aanwezigen, voel me opgelucht. Ik realiseer me heel goed dat de weg naar gerechtigheid een hele lange is, in de zaak van Willem en van zovele andere slachtoffers van politieke moorden en verdwijningen. Dit in het vertrouwen dat 'Hij het kwijnende vlammetje niet zal doven.' Daarvoor en daarom moeten we blijven getuigen.

Bron: http://www.mensenmeteenmissie.nl/

Lees meer op: http://www.mensenmeteenmissie.nl/